System prawa polskiego przewiduje rekompensatę w związku z doznanymi przez poszkodowanych szkodami. W uproszczeniu można przyjąć, iż polski kodeks cywilny wyróżnia szkody powstałe na mieniu oraz szkody powstałe na osobie.

Jednakże pojęcie „szkody na osobie” obejmuje swoim zakresem znaczeniowym zarówno uszczerbki w postaci szkody majątkowej jak i niemajątkowej (krzywdy). Pierwsze z nich rekompensowane są odszkodowaniem (pokrycie wszelkich poniesionych kosztów czy utraconych dochodów) lub rentą (wyrównującą szkody trwałe), a drugie – zadośćuczynieniem.

Do najważniejszych rodzajów zadośćuczynień zaliczamy:
a) zadośćuczynienie na uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia (art. 445 k.c.)
b) zadośćuczynienie za śmierć najbliższego członka rodziny (art. 446 § 4 k.c.)
c) zadośćuczynienie za naruszenie dobra osobistego (art. 448 k.c.)

Wysokość każdego z tych zadośćuczynień powinna zmierzać do naprawienia powstałej krzywdy, co jest zgodne z pełnioną przez tą instytucję funkcją kompensacyjną. W orzecznictwie ugruntowały się koncepcje wskazujące jakie czynniki należy uwzględnić przy ustalniu przez sąd kwoty zadośćuczynienia. Kwestia ta wymaga jednak odrębnego omówienia.